અસ્તિત્વ
હસતા ને રડતા ઓ ઝાંકળના બિંદુ,
રહ્યું થોડું અસ્તિત્વ તારુ.
ત્યારે પુછૂં છું આ મોઝિલા મનને,
શું છે સાચું અસ્તિત્વ મારુ?
પુષ્પોની સાથે ને નભની માથે,
છે પતંગિયા જીવન તારુ.
તો પછી કાં આ માનવી ઈચ્છતા,
દુનિયામાં હોય બધું મારુ?
ચંદ્ર ને સૂર્ય સમા આ નયનોને મે પૂછયું,
કયારેક શીતળ ને ઉષ્ણ આ અશ્રુ તારુ.
શાને સમજાવે એ,
મને અસ્તિત્વ મારુ?
રૂપાળા સ્વપ્નોની મંઝિલમાં,
દોડતું મન મારુ.
પણ ' નીલુ ' એ સપનાને સથવારે,
શબ્દોને ટાંકવાનું કામ તારુ?
No comments:
Post a Comment